ซึ่งก่อนอื่น เราก็ต้องทำความรู้จักกับคำว่า “ค่าขอบเขตบท” ก่อน เพราะมีความสำคัญมากสำหรับเรื่องนี้ โดยจากนิยามที่ได้กล่าวเอาไว้ว่า
บทนิยาม ให้
กล่าวว่า จำนวนจริง
จะเป็นค่าขอบเขตบนของ
ก็ต่อเมื่อ
มีค่าไม่น้อยกว่าสมาชิกใดๆของ
ในกรณีนี้เราเรียกว่า
มีขอบเขตบน






นั่นก็คือว่า:




โดยที่ สัจพจน์ของระบบจำนวนจริงนั้นก็คือ ข้อความที่เป็นจริงได้โดยที่ไม่ต้องพิสูจน์ ซึ่งมีทั้งหมด 15 สัจพจน์ด้วยกัน ดังที่แสดงให้เห็นดังนี้
สัจพจน์ที่ 1 ถ้า


สัจพจน์ที่ 2 ถ้า


สัจพจน์ที่ 3 มี



สัจพจน์ที่ 4 ถ้า



สัจพจน์ที่ 5 ถ้า


สัจพจน์ที่ 6 ถ้า


สัจพจน์ที่ 7 ถ้า


สัจพจน์ที่ 8 มี



สัจพจน์ที่ 9 ถ้า



สัจพจน์ที่ 10 ถ้า


สัจพจน์ที่ 11 ถ้า


สัจพจน์ที่ 12 มีสับเซต







สัจพจน์ที่ 13 ถ้า


สัจพจน์ที่ 14 ถ้า


สัจพจน์ที่ 15 ถ้า



ตัวอย่างที่ 1 ให้
![S = [2,8] S = [2,8]](http://www.vcharkarn.com/latexrender/pictures/54c3c6a871ea17873f293002ad3b8129.gif)
จะได้ว่า 8 และจำนวนจริงทุกตัวที่มากกว่า 8 เป็นขอบเขตบนของ 8 และขอบเขตบนที่น้อยที่สุดคือ 8
ตัวอย่างที่ 2 ให้

จะได้ว่า 5 และจำนวนจริงทุกตัวที่มากกว่า 5 เป็นขอบเขตบนของ 8 และ ขอบเขตบนที่น้อยที่สุด คือ 5
ตัวอย่างที่ 3 ให้

จะได้ว่า 7 และจำนวนจริงทุกตัวที่มากกว่า 7 เป็นขอบเขตบนของ 5 และขอบเขตบนที่น้อยที่สุดคือ 7
ตัวอย่างที่ 4 ให้

จะได้ว่า

ตัวอย่างที่ 5 ให้

จะได้ว่า จำนวนจริงทุกจำนวนเป็นขอบเขตบนของ


ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น